Fraude-onderzoek verzekeraars
Ieder jaar publiceren verzekeraars statistieken over het aantal fraudegevallen waarmee zij zouden worden geconfronteerd in het nieuws gebracht.
Natuurlijk is fraude iets dat moet worden bestreden. Daarover zal iedereen het eens zijn. De andere kant van de medaille moet evenwel óók worden belicht. Er zijn ook veel mensen die ten onrechte door verzekeraars van fraude worden verdacht, met alle gevolgen van dien.
Want hoewel een beschuldiging van fraude kan worden aangevochten (bijvoorbeeld) bij een rechter, zit de verzekerde in de tussentijd flink in de problemen. De verzekeraar heeft de bij de verdenking van fraude behorende maatregelen namelijk al genomen. De verzekerde zit dus met schade maar géén uitkering, zonder verzekeringen doordat die vanwege de fraudeverdenking zijn opgezegd, vermeldingen in allerlei interne én externe frauderegisters, waardoor het afsluiten van nieuwe verzekeringen (of bijvoorbeeld leningen) nagenoeg onmogelijk wordt, et cetera.
Als deze maatregelen na lang procederen door een rechter als onterecht worden beoordeeld, wordt de ellende die iemand in de tussentijd heeft moeten doorstaan daarmee niet ongedaan gemaakt.
Met andere woorden: kritisch op verzekerden zijn mag, maar kritisch op verzekeraars (en de onderzoekers die zij inschakelen) mag – en moet – óók. Want dat op het onderzoek door verzekeraars ook zeker weleens wat valt aan te merken, blijkt bijvoorbeeld uit deze uitspraak van de Tuchtraad Financiële Dienstverlening:
“Uit deze zaak rijst het beeld van een aangeslotene bij wie het vermoeden van fraude door een verzekerde heeft post gevat en die vervolgens alles in het werk stelt om bevestiging voor dat vermoeden te vinden. Hoewel diverse personen, ogenschijnlijk onafhankelijk van elkaar, aan het onderzoek naar de toedracht van de aanrijding deelnamen, blijkt niet van enige kritische reflectie op elkaars werk en bevindingen.”
